هوریران سهراب* – ونکوور
به نام و یاد ۱۷۷ قربانی بی‌گناه پرواز «پی‌اس۷۵۲» که عاشق‌ترین زندگان بودند.
آن که حقیقت را نمی‌داند، نادان است. ولی آن که حقیقت را می‌داند و آن را کتمان می‌کند، تبهکار است.
اگر در آن شب شوم، آسمان آشوب‌زدهٔ پرتنش به روی پروازهای غیرنظامی بسته می‌شد، هرگز پرواز «پی‌اس۷۵۲» سرنگون نمی‌شد. اگر در آن شب پرالتهاب به خلبان اخطار و اعلام وضعیت «ث-۳» داده می‌شد، این سفینهٔ امنِ سفر، هرگز به تابوت بدل نمی‌شد. اگر یگان موشکی سپاه، مخفیانه بین دو فرودگاه بین‌المللى، نزدیک باند و زیر دالان و کریدور هوایی در مرکز نظامی سپاه (بیدگنه) مستقر نمی‌شد، هرگز این فاجعهٔ ملی و این جنایت علیه بشریت رخ نمی‌داد.
یک بار دیگر برای هم‌وطنانی که پیگیر ماجرای ما و عزیزانمان بودند، عرض می‌کنم متأسفانه بر این باور بودیم که به‌قول معروف «ازین اجاق، آبی گرم نمی‌شود» و انتظار هیچ معجزه‌ای هم نداشتیم. رسیدگی بی‌طرفانه و مستقل و وجود اراده و قصد واقعی مبنی بر احضار فرمانده‌هان نظامی و تصمیم‌گیرنده‌های فنی و سیاسی در خصوص بازگذاشتن حریم هوایی در وضعیت جنگی به‌همان اندازه باورپذیرست که به‌قول حضرت مولانا «حضور بی‌خطر فیل در مغازه‌ٔ چینی‌فروشی»، بنابراین «کوشش بی‌فایده است وسمه بر ابروی کور»، اما به‌قول حضرت سعدی «به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل / و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم».
اکثریت قریب‌به‌اتفاق شکات و وکلای محترم آنان، به‌حق ایرادهای اساسی‌ای به روند تحقیقات و رسیدگی و نقص تحقیقات وارد کردند، و با توجه به این ایرادات، واردشدن به رسیدگی این پرونده با این‌همه نواقص، برخلافِ موازین قانونی و آیین دادرسی کیفری و مدنی و ناقض اصل بی‌طرفی دادرسی و… بود، هرچند که همهٔ اعتراضات مورد بی‌اعتنایی مطلق قرار گرفت.
این شد که بیش از ۷۰ خانواده که شکایت کرده بودند، تا تاریخ ۱۱ اسفند ۱۴۰۱ شکایت خود را مسترد کردند. درتاریخ ۲۷ فروردین ۱۴۰۲ حکم مضحک دادگاه ایران صادرشد، با ایرادهایی به‌شرح زیر:
۱- عدم حضور آمران این جنایت در دادگاه که از آن‌ها شکایت شده بود.
۲- عدم تعقیب مجرمان اصلی
۳- مشخص‌نشدن هویت و پیشینهٔ متهمان حاضر در دادگاه و معلوم‌نشدن اینکه آیا این افراد در جریان سرنگونی هواپیما دستی داشته‌اند یا نه.
آقای متهم ردیف اول
آقای متهم ردیف دوم
آقای متهم ردیف…
آقای متهم ردیف دهم
هر پرونده که به مردم بی‌پناه مربوط است با شرح و تفصیل نام‌ها و مشخصات اعلام می‌شوند، ولی آنجا که پرونده‌ای به صاحب‌منصبان و صاحبان مقام و قدرت و مرتبطان آن‌ها مربوط می‌شود، همه‌چیز در پرده نهان می‌ماند. این در حالی است که اصل نوزدهم قانون اساسی می‌گوید: «مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند، از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ و نژاد، زبان و مانند این‌ها سبب امتیاز نخواهد بود.» اما حالا آنچه می‌بینیم چیزی جز تبعیض و امتیاز آشکار قدرت در جمهوری اسلامی نیست. سیزده سال حبس برای متهم ردیف اول شلیک به هواپیمای مسافربری که ده سال آن قابل‌اجراست، شاهکار قوهٔ قضائیه در جهان است.
۴- عدم انجام هرگونه تحقیقات واقعی توسط این دادگاه. هیچ گوشه‌ای از حقیقت در این دادگاه آشکار نشد.
در جمهوری اسلامی فقط اعتراض، حکم سنگین دارد نه کشتار برای بقای حکومت. مضحک است و شرم‌آور که یک معترض به‌جرم آتش‌زدن سطل زباله طی ده روز، به اعدام محکوم می‌شود اما اپراتوری که دکمهٔ نابودی ۱۷۷ نفر را زده، پس از گذشت سه سال، به ۱۳ سال حبس… ما حق خود را برای طرح شکایت در دادگاه‌های بین‌المللی محفوظ می‌داریم.
پروندۀ جنایت پرواز «پی‌اس۷۵۲» در پیشگاه مردم ایران پرونده‌ای باز است، اما مسئولیت از شانهٔ چهار دولت درگیر که شهروندان خود را از دست داده‌اند، کم نخواهد شد. دو ماه و شش روز به پایان مهلت حل اختلاف جمهوری اسلامی و چهار کشور متضرر مانده است. جمهوری اسلامی هیچ اقدامی در شش ماه مهلت خود نکرده است. انتظار داریم در اوایل ماه ژوئیه پرونده به دیوان بین‌المللی دادگستری در لاهه ارجاع شود. خود انجمن خانواده‌ها هم به‌طور مستقل در سپتامبر گذشته به دیوان بین‌المللی کیفری شکایت کرده است.
ما در دادخواهی خسته نخواهیم شد. جان‌های زیبایی از دست رفتند، حقیقت مشخص نشد و عدالت هم اجرا نشد. ما تا روشن‌شدن حقیقت و اجرای عدالت ادامه خواهیم داد.
هرگز نه فراموش می‌کنیم و نه می‌بخشیم.
*هوریران سهراب دخترش زنده‌یاد نگار برقعی، دامادش زنده‌یاد الوند صادقی، خواهر دامادش زنده‌یاد سهند صادقی، و دختر خواهر دامادش زنده‌یاد سوفی امامی را در سرنگونی پرواز پی‌اس۷۵۲ از دست داده است.
